Θυμήσου, σώμα...

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ' ετρέμανε μες στη φωνή - και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες - πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Και συμπληρώνω/ παραφράζω:

Σώμα, θυμήσου το κλειδί το χαμένο,

όχι αυτό που κλαίγοντας έδωσες,

αλλά αυτό που με χαρά παρέδωσες.

Σώμα θυμήσου και εμένα,

θυμήσου το χρυσό μου φιλί,

θυμήσου το ασημένιο δαχτυλίδι,

θυμήσου το μπρούτζινο κλειδί.

Σώμα θυμήσου την σκουριά

και το μετάξι το πορφυρό,

που για σένανε γίνανε μισό.