Τραύματα, λεμόνια και lemon pies

Σαν άνθρωποι που είμαστε αναπτύσσουμε κοινωνικές σχέσεις και επαφές με διαφόρων λογής ανθρώπους. Καλούς, κακούς, άσχημους,  αλήτες, προστατευτικούς, κτλ, κτλ. Όλοι είχαμε φίλους ή συντρόφους που μας εκμεταλλεύτηκαν, μας πόνεσαν, μας έκαναν να χάσουμε τον ύπνο μας.

Ας μεταπηδήσουμε σε ένα τέτοιο τραύμα, στην στιγμή που ο πόνος έχει φύγει, έτσι νομίζουμε, ΧΑ, και σκεφτόμαστε την επόμενη κίνηση ίσως εκδίκηση μας. Εκείνη την περιόδο ίσως ένα δάκρυ κυλήσει απο το μάτι μας αλλά εμείς νιώθουμε άτρωτοι και δυνατοί, νιώθουμε ότι αυτό το άτομο πρέπει να πάρει μια δόση απο το φάρμακο του. Πως θα γίνει όμως?

Θα ξαναγίνουμε φίλοι και την στιγμή που ο άλλος είναι στον γκρεμό θα τον σπρώξουμε να πάει στον πάτο?

Θα το παίξουμε ευαίσθητοι εραστές, θα αφήσουμε τον άλλον να μας ερωτευτεί και την κρίσιμη στιγμή θα τον παρατήσουμε όπως έκανε αυτός?

Ή ακόμα χειρότερα στον επόμενο που θα θελήσει να γίνεις φίλος ή σύντροφος θα δαγκώσουμε το χέρι, πόδι, κεφάλι προτού προλάβει ο άνθρωπος να μιλήσει? Γιατί αν μας αρέσει φωτιά στα μπατζάκια μας! Πως θα εμπιστευτούμε ξανά αφού όλοι μόνο να παίρνουν γνωρίζουν?

Το γεγονός ότι σου φέρθηκε άσχημα δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφήσεις τον πληγωμένο σου εαυτό να έχει τον έλεγχο.

Όσο και να μην το παραδέχεσαι είσαι ακόμα πληγωμένος και φοβισμένος.( Δεν θα το πω όμως πουθενά, το υπόσχομαι.) Η πρόταση μου είναι η εξής: Ψάξε βαθιά σε εσένα, βγάλε το μαχαίρι απο την πληγή, περιποιήσου το, γιατρέψε το και βάλε πιο ισχυρές άμυνες. Όλο αυτό που συνέβη, συνέβη σαν μάθημα. Για να γίνεις πιο σκληρός, για να μην είσαι το μόνιμο θύμα.

Πάρε 50, δώσε 50. Αυτή είναι η σωστή αναλογία. Μα εγώ είμαι αλτρουιστής θα πεταχτεί κάποιο και θα πει. Είπα εγώ να μην είσαι?  Ο αλτρουισμός χρειάζεται αλλά πρώτα στάθμισε προσεκτικά τα δικά σου ζητήματα και μετά βοήθησε. (Αθάνατο Ι-τσινγκ!)

ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ. Ναι ανταλλαγή.

Όλες οι σχέσεις βασίζονται σε αυτή την έννοια. Δίνεις συναισθήματα, παίρνεις συναισθήματα. Δίνεις χρήματα, παίρνεις βενζίνη. Που το κακό σε αυτό? Όσο για τους αιώνια - εγώ θέλω να είναι o άλλος καλά και για μένα χέστηκα, I got bad news for you φιλαράκι. Χρειάζεσαι "καύσιμα" όπως φαγητό, νερό και τουαλέτα.

"Kαυ...καύσιμα"? Ναι, καυ-καύσιμα. Να προσφέρεις αυτό που έχεις και θες και να μην μένει κενό,
να συμπληρώνεται κάθε φορά που φεύγει κάτι. Σαν ένα κουτί με σοκολάτακια που τρως καθημερινά 2 και κάθε βράδυ έρχεται κάποιος και στο ξαναγεμίζει. Καμιά φορά με παραπάνω. Δέξου και το παραπάνω, κακό δεν κάνει. Αλλά όχι να γίνει συνήθεια και να γίνεις αυτό που κατηγορούσες...

Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, φτιάξε lemon pie. Αν δεν γνωρίζεις ζαχαροπλαστική, στείλτα πίσω με κούριερ. Αν δεν σου αρέσει ούτε αυτό, χρησιμοποίησε την φαντασία σου. Νοήμων ον είσαι.

Απόψε.

Ζειμπέκικο βαρύ απόψε θα χορέψω,
στους ουρανούς να φτάσω,
ζειμπέκικο βαρύ την αλήθεια να μισήσω.

Γαλανοί οι ουρανοί, ο κόσμος γιορτάζει
αλλά εγώ πρέπει να μείνω δυνατή,
πρέπει να μείνω εδώ και να στηρίζω.

Ο πλάτανος έφυγε και ο πλάτανος
έγινα εγώ. Τώρα καταλαβαίνω και
όχι ολοκληρωτικά, μην φανταστείς.

Ζειμπέκικο βαρύ για χάρη σου,
γιατί θα σου άρεσε.

Ζειμπέκικο βαρύ γιατί το αξίζεις.
Γιατί το χόρευες όταν γεννήθηκα
και όταν γιορτάζα.

Ζειμπέκικο βαρύ και ας είναι ελαφρύ
το χώμα. Ας είναι ελαφρύ.

Κάτι Σαββατοκύριακα

Σαββατοκύριακο ήταν και πέρασε, σαββατοκύριακο ήταν και πάει. Η γεύση όμως που σου άφησε ήταν σαν πικρολέμονο. Σαν ένα νεκρό σαββατοκύριακο, που δεν πήρες αγκαλιά αυτόν/αυτήν που θα ήθελες, που δεν τον/την φίλησες, που προσπάθησες να εκφράσεις τα αισθήματα σου και ο άλλος/ άλλη σου απάντησε με ένα παγερό: "Ώχ, τώρα, όρεξη έχεις;"

Ε, σε αυτά λοιπόν...

"Μοιράζω φύλλα και ποντάρω σε ένα ψέμα
και σε αφουγκράζομαι σαν τίγρης της Βεγγάζης.
Και συ με κείνο το παράπονο στο βλέμμα
μέσα από ύποπτα προσπέκτους με κοιτάζεις.

Βαμμένα κόκκινα τα χείλια μέσα και έξω,
σε περιμένω σε ένα χάρτινο κρεββάτι.
Με τα παιχνίδια μου δεν πρόλαβα να παίξω,
στο ίδιο ψέμα θα ποντάρω, κάνε κάτι.

Κάτι νεκρά Σαββατοκύριακα
Πόσο μου λείπεις
Να μ' αγαπήσεις περιμένω
Τι λες, δε σε καταλαβαίνω.

Κάτι νεκρά Σαββατοκύριακα
Πόσο φοβάμαι
Να σε χαρώ δεν προλαβαίνω
Τι λες, δεν σε καταλαβαίνω.

Μοιράζω φύλλα και βουλιάζω μες το ψέμα.
Μια γκρίζα φλέβα στο κρανίο πάει να σπάσει.
Ό,τι μου χάρισες το πλήρωσα με αίμα.
Μια στάλα έρωτα στη φέξη και στη χάση.

Διπλά ποτά, σπάζω τσιγάρα, περιμένω,
να με κοιτάξεις μια φορά και να με σώσεις.
Ένα σου βλέμμα κοφτερό και αγαπημένο
αυτό το μέλλον το λαμπρό να σκοτώσεις.

Κάτι νεκρά Σαββατοκύριακα
Πόσο μου λείπεις
Να μ'αγαπήσεις περιμένω
Τι λες, δε σε καταλαβαίνω.

Κάτι νεκρά Σαββατοκύριακα
Πόσο φοβάμαι
Να σε χαρώ δεν προλαβαίνω
Τι λες, δε σε καταλαβαίνω."

Τι λες, δε σε καταλαβαίνω...

Στα άδυτα μιας γυναικείας τσάντας...

Κακά τα ψέμματα, οι γυναίκες δεν επιλέγουμε μια τσάντα αποκλειστικά και μόνο επειδή το χρώμα ταιριάζει με τις καινούργιες ψηλοτάκουνες γόβες μας, επειδή η δαντέλα της πρώτης είναι πιο όμορφη απο της δεύτερης, ή επειδή η φόδρα είναι γερή. Υπάρχει ένας κοινός κώδικος μέσα στο μυαλό μας που σε συνεργασία με την αχαλίνωτη φαντασία, μας εππηρέαζει.

Ποιος είναι αυτός ο κώδικας? Ονομάζεται χωρητικότητα! Μάλιστα, κοιτάμε μια τσάντα και υπολογίζουμε πόσα χρήσιμα και αναγκαία αντικείμενα μπορούν να χωρέσουν ή να στριμωχτούν στην ανάγκη, μέσα σε μια τσάντα. Αν βέβαια έχει και τσέπες, ακόμα καλύτερα!

Απο μια έρευνα στις δικές μου τσάντες αλλά και των φιλενάδων μου ανακάλυψα ότι υπάρχουν μέσα:

Πορτοφόλι, πορτοφολάκι για κέρματα, κομποιουτεράκι, χαρτάκια post it, stick nescafe, γαλατάκια για καφέ, ζαχαρίνη, καλλυντικά, καθρεφτάκι, βούρτσα, λίμα για τα νύχια, νυχοκόπτη, τσιμπιδάκι για τα φρύδια, στέκα, αναπτήρα, τσιγάρα, σοκολάτα, τσίχλες, καραμέλες βουτύρου, καραμέλες αγχολυτικές, καραμέλες για τον λαιμό, οδοντικό νήμα, ένα Άρλεκιν, μπλοκάκι με μίνι στυλό, organizer, γυαλιά ηλίου, κινητό για την δουλειά, κινητό για τους φίλους, χαρτομάντηλα, προφυλακτικά με γεύσεις ή ραβδώσεις, ταμπόν, σερβιετάκια, στρινγκάκι, δείγμα ketchup, δείγμα μουστάρδας, mp3 player, καρτ - ποσταλ απο τις τελευταίες διακοπές, φωτογραφική μηχανή, σπόροι λουλουδιών, κροκέτες για γάτες, γραμματόσειρα, εισιτήρια, μαρκαδοράκι ανεξίτηλο, σκουλαρίκια, φωτογραφία του Σάκη Ρουβά, ημερολόγιο, ταρώ, κλειδιά σπιτιού, κλειδιά αυτοκινήτου, κλειδιά αγνώστου προελεύσεως και χρήσεως, κλειδιά για λουκέτο αγνώστου προελεύσεως επίσης, επαγγελματικές κάρτες, μπομπονιέρες και κουφέτα, άρωμα, βιταμίνες, μανταλάκια, ελβετικός σουγιάς πολλών χρήσεων, εκπτωτικά κουπόνια για super market, φυλαχτά και γούρια, βαζάκι με αγγουράκια τουρσί, μπουκάλι με νερό, σακούλα super market που περιέχει μέσα ουροσυλλέκτη, μινι λεξικό... και η λίστα επεκτείνεται, μοναδικό όριο η φαντασία και η χωρητικότητα της τσάντας. (που βογγάει).

Για αυτό άντρες, προσοχή! Μην ψαχουλεύετε τις τσάντες μας, γιατί μπορεί να βρεθείτε με δύο - τρία δάχτυλα λιγότερα.

Το άρθρο θα συνεχιστεί στην Φρικιπαίδεια!

Θυμήσου, σώμα...

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ' ετρέμανε μες στη φωνή - και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες - πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Και συμπληρώνω/ παραφράζω:

Σώμα, θυμήσου το κλειδί το χαμένο,

όχι αυτό που κλαίγοντας έδωσες,

αλλά αυτό που με χαρά παρέδωσες.

Σώμα θυμήσου και εμένα,

θυμήσου το χρυσό μου φιλί,

θυμήσου το ασημένιο δαχτυλίδι,

θυμήσου το μπρούτζινο κλειδί.

Σώμα θυμήσου την σκουριά

και το μετάξι το πορφυρό,

που για σένανε γίνανε μισό.